هممم قطعا حس خوبیه
اما چیز بدی ک هست
من آدمی بودم ک با کوچکترین چیزی ذوق می‌کردم
لذت می‌بردم
حالا اما
نه
دیگه مثل قبل ذوق نمیکنم
روزای خوب و بد زیادند
اما الان بدم
بازم خدارو شکر نمیدونم بعدترش چی می‌شه
اما احساس تنهائی می‌کنم
شاید بچگانه باشه اما حسّ می‌کنم کسی دوستم نداره
اگرم علاقه ای هست میذارمش پای دلسوزی و ترحّم
تنهام
وقتایی ک زجر میکشم و سکوت می‌کنم بدترو بدتر می‌شه حالم
وقتایی هم ک مثل آتشفشان فوران می‌کنم بازخورد رفتارمو بدتر میبینم
نمیدونم واقعا نمیدونم چیکار باید کنم
درمونده شدم
خدای عزیزم منو ببخش
ویژگیهای خانواده های سهل گیر و گسسته!